Religia

Czyli zbiór wszystkich wierzeń panujących w krainie. Pomimo, że wilkom zamieszkującym tę krainę czasem od szczenięctwa wpajano wiarę w pewne bóstwa, jest ona całkiem dobrowolna. To życie kształtuje i weryfikuje naszą wiarę i sprawia, że nasze postacie są bardzo religijne, albo stają się niewierzące. Są też przecież wilki, które przybyły spoza krainy i mają własne wierzenia, wyniesione jeszcze z rodzimej watahy. Dlatego można powiedzieć, że w krainie panuje mnogość wierzeń, ale też z pewnością jest sporo wilków - ateistów.  
To, w co ktoś wierzy uzależnione jest od ziemi, na której mieszka. W ten sposób każda wataha ma swoje bóstwa, a czasem nawet samotnicy zaczynają własny kult, bazując na przekazywanych z pyska do pyska pradawnych legendach. W krainie panuje politeizm - ze względu na to, że watahy mają swoje bóstwa, ale nie tylko oni. Kiedyś jednak, dawno temu, w krainie niepodzielnie władały dwa bóstwa

Wiara w Nimvaiallę i Jordhava związana jest z historią krainy i wierzeniami związanymi z początkiem powstania wszystkiego. To Nimvaialla i Jordhav są odpowiedzialni za stworzenie świata - przynajmniej według religii wilków z tej krainy. Nimvaialla była odpowiedzialna za stworzenie nieboskłonu i ciał niebieskich: słońca, księżyca i gwiazd. Jordhav natomiast stworzył  i uformował ziemię: łąki na których kwitły kwiaty, lasy, góry, jeziora i rzeki. Byli pierwszymi wilkami i uważa się, że wszystkie wilki żyjące na świecie są dziećmi Nimvaialli i Jordhava. Po stworzeniu świata bóstwa zajęły się zawiadywaniem swoimi dziedzinami. Dla Nimvaialli sprawy ziemskie wydawały się błahe, pozostawiała je Jordhavowi. Sama zawiadywała pogodą, dzięki niej wschodził i zachodził Księżyc i Słońce, a gwiazdy rozświetlały niebo, dzięki niej pory roku następowały po sobie w harmonii. Schodziła na ziemię tylko raz na jakiś czas, aby spotkać się z Jordhavem. Wilkowi nie przeszkadzało bycie tym teoretycznie mniej ważnym. Zajmował się równowagą naturalną i rozwiązywał spory między wilkami, a także innymi zwierzętami, które także były jego dziełem.
W tamtych czasach istniał tylko jeden język, wspólny dla wszystkich, nie było też watah, tylko jedna wielka wspólnota, bez względu na rasę. Były to szczęśliwe czasy, ale nie mogły trwać wiecznie. Przez wiele lat Nimvaialla zawiadywała "wyższymi" sprawami, a Jordhav ziemskimi. Jednak na świecie pojawił się też chaos i niezgoda. Sprawiły, że wspólnota się rozpadła, świat podzielił na konkretne tereny, a każdy był samodzielny, powstały watahy i samotnicy, a także odrębne języki. Między zwierzętami, tworami Jordhava pojawiła się dysharmonia i niezgoda. To przyczyniło się do powstania nowych bożków, w których pokładano większą wiarę niż w starych bogów. Widząc to Nimvaialla zstąpiła z nieba. Również Jordhav postanowił zostawić rzeczy ich biegowi. Przybrali formę zwykłych wilków i ruszyli w świat. Legenda głosi, że wciąż znajdują się w krainie, ale nie można ich odróżnić od zwykłych wilków.
Pomimo upływu lat, Nimvaialla i Jordhav wciąż mają miejsca w krainie poświęcone tylko im: Azyl Jordhava i Jezioro Nimvaialli.


W miarę powstawania nowych bogów wszystkie 4 watahy porozumiały się - to porozumienie nazywa się paktem równości bogów. Następnie "wzniesiono" Stoę - świątynię bogów, w której każdy bóg uznawany przez watahę, albo nawet najmniejszą społeczność krainy ma swoje miejsce i jest równy innym. Za wyjątkiem Nimvaialli i Jordhava. Watahy i samotnicy zadecydowali, że aby upamiętnić dawnych bogów przyznają im nadrzędną rolę nad innymi, nowszymi bóstwami.